Οι περισσότεροι γονείς συνειδητά ή ασυνείδητα αποκτούν είτε από τη γέννηση ενός παιδιού, είτε στην πορεία της ζωής του προσδοκίες για την επιλογή επαγγέλματος που εκείνο θα πράξει. Οι προσδοκίες αυτές πολλές φορές έχουν λογική βάση π.χ. το τάδε επάγγελμα είναι προσοδοφόρο, ή υπάρχει η δυνατότητα το παιδί να απασχοληθεί στον τάδε τομέα λόγω κάποιας οικογενειακής επιχείρησης ή γνωριμίας. Κάποιες φορές πάλι αυτές ξεπηδάνε από ανεκπλήρωτα όνειρα των ίδιων των γονιών που προβάλλονται πάνω στα παιδιά.
Η πρακτική αυτή δεν αποτελεί από μόνη της αυτή καθαυτή ένα γονεϊκό «λάθος», από αυτά για τα οποία πολύ συχνά κατηγορούμε στη μετέπειτα ζωή μας την οικογένεια. Σημαντικό παράγοντα όμως προκειμένου ένα παιδί να επηρεαστεί θετικά ή αρνητικά από τις γονεϊκές προσδοκίες, αποτελεί η γονική αδιαλλαξία ή ευλυγισία αντίστοιχα. Τα παιδιά στρέφονται προς τους γονείς περιμένουν απ’ αυτούς καθοδήγηση, οπότε σε αυτά τα πλαίσια οφείλει ο γονιός να πράξει τον ρόλο του. Καθώς εξίσου ζημιογόνο για ένα παιδί με το να έχει να ανταποκριθεί σε υπερβολικές προσδοκίες ή τέτοιου είδους που δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα του, είναι να μην έχει να ανταποκριθεί σε κανενός είδους προσδοκίες.
Το σημαντικότερο είναι να αφουγκραζόμαστε τα παιδιά, τις ιδιαίτερες δεξιότητες και ταλέντα τους, αλλά κυρίως τα ενδιαφέροντά τους. Ένα παιδί μπορεί να μην είναι το πιο ταλαντούχο μουσικά αλλά μπορεί να το επιθυμεί διακαώς και να εξασκείται ξεπερνώντας στην πορεία τους συμμαθητές του. Αντίστοιχα ένα παιδί μπορεί να είναι πολύ ικανό στα αθλήματα και να το προορίζουν οι γονείς για μια καριέρα στον αθλητισμό, αλλά το ίδιο να μην το επιθυμεί.
Αν υπάρχει υγιής διάλογος και όχι γονεϊκός μονόλογος ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, ρήξεις και τριγμοί που θα μπορούσαν στην πορεία (και κυρίως όταν το παιδί έχει μεγαλώσει και έχει πάρει πλέον τις επαγγελματικές του αποφάσεις) ακόμα και να διακόψουν την ομαλή λειτουργία της οικογένειας μπορούν να ξεπεραστούν.
Ευτυχώς για το γονιό, στη μάχη της σωστής ανατροφής και συμβουλευτικής δεν είναι μόνος του. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός όχι μόνο προσφέρεται στα σχολεία, αλλά υπάρχουν πλέον εξειδικευμένα κέντρα συμβουλευτικής που με τα διάφορα διαγνωστικά τεστ καθοδηγούν το παιδί και τους γονείς ως προς την κατεύθυνση εκείνη που πιθανόν να ταιριάζει πιο πολύ στο παιδί, και που έχουν σαν επιπλέον λειτουργία την παροχή πληροφοριών για κάθε δυνατότητα υλοποίησης των πιθανών στόχων του παιδιού.
Τέλος έχει αξία να επισημάνουμε το εξής: κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με τα υπόλοιπα, κάποια παιδιά ωριμάζουν ως προς τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό πολύ γρήγορα και κάποια χρειάζεται να περάσουν έναν κύκλο πειραματισμού πριν καταλήξουν. Ο ρόλος του γονιού είναι να κάνει χώρο για το παιδί, θέτοντας τις ανάγκες του ως προτεραιότητα κάνοντας υπομονή όσο εκείνο προσπαθεί να βρει την θέση του στον κόσμο. Είναι βασικό να υπάρχει πάντα κατά νου το ότι τόσο τα παιδιά που αποφασίζουν νωρίς όσο και αυτά που χρειάζονται περισσότερο χρόνο έχουν ανάγκη τους γονείς τους γιατί και στις δύο περιπτώσεις θα υπάρξουν πιθανά εμπόδια στο δρόμο όπου η οικογένεια θα χρειαστεί να δημιουργήσει ανάχωμα για το παιδί προκειμένου αυτό να συνεχίσει την πορεία του προς την επαγγελματική ολοκλήρωση.
